Tej nocy Cassie męczyły koszmary. Śniły jej się demony,
mnóstwo demonów. Złączone z Wyklętymi walczyły przeciwko Nocnym Łowcom. Było
ich za dużo. Nocni Łowcy nie mogli sobie z nimi poradzić. Było pełno krwi.
Pełno krwi Łowców. Cassie przerażał ten widok. Modliła się tylko, żeby wśród
trupów, leżących na ulicy nie było nikogo z jej rodziny.
Obudziła się mokra i spocona. Włosy były posklejane od potu,
a koszulka od piżamy przyklejała się jej do ciała. Kurczowo złapała się kołdry
i rozejrzała się po pokoju. Był już dzień. Promienie słońca zaglądały do
pokoju.
-Jak dobrze, że ten koszmar się skończył – pomyślała
Wstała z łóżka i poszła do łazienki, gdzie wzięła zimny
prysznic.
Gotowa zeszła na dół. Tam wszyscy siedzieli w kuchni i o
czymś rozmawiali.
-Dzień dobry –obdarzyła wszystkich ciepłym uśmiechem
-Witaj siostrzyczko-odpowiedział jej brat
Usiadła obok niego, a on podsunął jej talerz z jedzeniem.
Jej braciszek zawsze się o nią martwił, zwłaszcza teraz,
kiedy zostali sami. Ich rodzicie musieli wyjechać na specjalną misję Nocnych
Łowców. Cassie zawsze chciała jechać na taką misję, ale jest na to jeszcze za
młoda i za mało wyszkolona.
-Niedługo zbliżają się twoje urodziny Cassie, osiemnaste
–Jay próbował nakłonić Cassie do rozmowy, bo tego ranka była wyjątkowo cicho
-Tak, wiem
-Nie cieszysz się? –zdziwił się Max, ich nauczyciel
-Nie wiem, czy jest się z czego cieszyć. Niby będę
pełnoletnia, ale staję się jeszcze dorosłym Nocnym Łowcą. To taki głupi wiek –
spojrzała na Maxa
Wiedział, że ma rację, więc nic się nie odezwał. Cassie
przyjrzała mu się uważnie. Jego czarna koszulka opinała się na jego umięśnionych
ramionach. Kilkudniowy zarost dodawał mu
uroku, ale również dzięki temu wyglądał na dorosłego już Nocnego Łowcę, aż
trudno pomyśleć, że jest tylko 4 lata straszy od jej brata.
Max to student. Studiuje na Uczelni Nocnych Łowców. Zdaniem
Cassie mógłby tam prowadzić wykłady. Rzadko się zdarza, że ktoś posiada tak
olbrzymią wiedzę jak on. Zna odpowiedź na chyba każde pytanie. To on uczył ją
historii, demonologii , runologii i sztuk walki.
Cassandra od zawsze miała do niego ogromny szacunek, dlatego
trudno jest jej zwracać się do niego po prostu Max, mimo, że on bardzo sobie
tego życzy. Uważa, że czuje się stary, kiedy Cassie mówi do niego „proszę pana”
albo „nauczycielu”.
-Max powiadomiłeś Sivę o tym nagłym ataku demonów? –zapytał
Tom
On w przeciwieństwu do Cassie nie miał problemów w zwracaniu
się do nauczyciela po imieniu.
-Tak, był tak samo zaskoczony jak my wszyscy. Według niego
to nie zdarzyło się przez przypadek. Ktoś to zaplanował i obawia się, że to się
jeszcze może powtórzyć.
-Ma rację, jestem tylko ciekawy, kto za tym stoi
-Niestety muszę przyznać, że nie znam odpowiedzi na to
pytanie –przyznał Max
-Mnie najbardziej zastanawia, dlatego ten chłopak chodził
tam sam o tak później porze. Przecież to niebezpieczne –powiedziała Cassie
-Oni nie mają o tym pojęcia. To przyziemni –po raz pierwszy
Kelsey zabrała głos
Cassie nagle przypomniała sobie, że Kelsey została wczoraj
ranna. Zapytała, czy już wszystko w
porządku, ale ona tylko się uśmiechnęła i powiedziała, że Tom w porę narysował
jej Znak Uzdrawiający.
Cassie obserwowała Toma i Kelsey, kiedy się całowali. Byli
tacy słodcy, a jednocześnie niebezpieczni. W walkach zawsze trzymali się razem.
Tworzyli zgrany zespół. Działali szybko. Zawsze wygrywali.
Młoda Nocna Łowczyni stawiała ich na wzór. Chciałaby
zakochać się w kimś i tworzyć tak zgrany związek jak oni, ale niestety do tej
pory trafiała tylko na dziwnych kolesi.
Wampir, który chciał wyssać z niej całą krew, albo Nocny
Łowca, który okazał się pół demonem i chciał zabić całą jej rodzinę. Dobrze, że
w porę się zorientowała i razem z Kelsey, Tomem i Jayem go zabili. Była to
ciężka walka, ale zakończyła się sukcesem dla nich.
***
Nathan spał sobie smacznie i śnił o niej. Śnił o
dziewczynie, która wczoraj na niego wpadła, chociaż on jej z początku nie
widział. Myślał, że potknął się o kamień i upadł, ale później zobaczył ją.
Dziewczyna zrobiła na nim duże wrażenie. Była taka drobna, ale zauważył w niej
coś niebezpiecznego, groźnego. Coś w jej spojrzeniu, w jej ciemnych oczach.
Ubrana cała na czarno, wyglądała jak mroczny anioł. Włosy, jej ciemne, długie,
pofalowane włosy powiewały na wietrze. Był nią zachwycony.
-Nathan wstawaj ! –usłyszał piskliwy głosik, a później
poczuł coś lodowatego
Zerwał się z łóżka i nakrzyczał na swoją młodszą siostrę
Emily. Dziewczynka ściskała mocno pustą już szklankę i była blisko łez. Nathan,
widząc to uśmiechnął się i przytulił ją mocno.
-Przepraszam, że na ciebie nakrzyczałem, wiesz, że nie lubię
jak budzisz mnie w taki sposób –usiadł na łóżku i posadził małą Emily na swoich
kolanach
Emily nie była jego rodzoną siostrą. To jego kuzynka, córka
jego ciotki, z którą mieszka. Ona, ciocia i wujek stanowią jego jedyną rodzinę.
Rodzice zmarli w wypadku samochodowym , jak on był jeszcze malutki. Nic o nich
nie wie. Ciocia nie lubi, kiedy porusza się ich temat, dlatego Nathan przestał
już o nich pytać. Kocha ciocię i wujka jak własnych rodziców, a oni traktują go jak własnego syna. Nigdy nie
czuł się jak jakiś podrzucony, nawet wtedy, gdy urodziła się Emily. Nathan był
bardzo szczęśliwy, kiedy jego malutka siostra przyszła na świat, bardzo ją
kocha i nie wyobraża sobie innej rodziny niż tej.
-No już dobrze – uśmiechnęła się dziewczynka – Idź na dół,
mama zrobiła śniadanie
Nathan pocałował siostrę w policzek i zszedł na dół. Tam
siedziała ciocia, wyraźnie nad czymś zmartwiona. Usiadł obok niej i położył
dłoń na jej ramieniu. Ona wzięła jego rękę w dłonie delikatnie ucałowała.
-Co się stało ? –zapytał nieśmiało chłopak
-Rachunki przyszły –wyjaśniła ciocia- Jak sam pewnie
zauważyłeś, w tym miesiącu było kiepsko, a jeszcze trzeba to zapłacić
-Poradzimy sobie, rozejrzę się, znajdę jakąś pracę, pomogę
ci
-Nie Nathan, nie chcę cię wykorzystywać
-Mam 19 lat, mogę zacząć pracować
-Owszem, masz 19 lat, ale masz ważniejsze rzeczy niż praca.
Wolałabym, żebyś się uczył, niż pracował. Wiem, że jesteś ambitny i dziękuję za
twoją pomoc, ale jakoś z wujkiem sobie poradzimy, dobrze?
-Dobrze, ale gdybyś potrzebowała pomocy, powiedz mi
Kobieta uśmiechnęła się. Kocha Nathana jak syna, a w takich
sytuacjach jak ta, jest dumna, że wychowała go na takiego porządnego człowieka.
-Dobrze, a teraz zjedz śniadanie, na stole w kuchni są
kanapki, smacznego
____________
